برای مشاهده این تصاویر به ادامه مطلب مراجعه کنید

برای مشاهده این مقاله به ادامه مطلب مراجعه کنید

برای مشاهده این مقاله به ادامه مطلب مراجعه کنید

برای مشاهده این مقاله به ادامه مطلب مراجعه کنید

برای مشاهده این مقاله به ادامه مطلب مراجعه کنید

  برای مشاهده این مقاله به ادامه مطلب مراجعه کنید

برای مشاهده این تصاویر به ادامه مطلب مراجعه کنید

در شرايط عادي و استراحت با قرار دادن انگشتان سبابه و وسط بر روي يكي از نبض هاي بدن مانند ناحيه مچ دست و يا شريان گردن در قسمت انتها و تحتاني استخوان فك پائين تعداد ضربان قلب شخص مورد آزمايش را در مدت يك دقيقه مي توان شمارش نمود . اين عمل را در شرايط ي كه ورزشكار در اوج شدت تمرين بدني مي باشد تكرار مي كنيم . مشخص كردن تعداد ضربان قلب در حالت استراحت و در شرايط حد اكثر فشار تمرين هاي جسماني يكي از روشهاي تعيين ميزان آمادگي جسماني افراد مي باشد .براي سهولت و در عين حال صحت عمل مي توان تعداد ضربان قلب را در 15 ثانيه شمارش كرده و در عدد 4 ضرب نمود . تعداد كمتر ضربان قلب در شرايط استراحت و تمرين بيانگر آمادگي شخص است . واحد اندازه گيري در اين آزمون تعداد ضربان قلب در مدت يك دقيقه مي باشد .

بقیه در ادامه مطلب

سه روش برای خفه کردن وجود دارد:

1. فشار آوردن به شریان سبات(carotid arteries) در یک یا دو طرف گردن که وظیفه آن رساندن خون و اکسیژن به مغز میباشد
2. فشار به نای که وظیفه آن رساندن هوا به ریه میباشد
3. فشار آوردن به سینه و در نتیجه ریه که نفس کشیدن حریف رو مختل میکنه (اغلب در فنون مربوط به نگهداشتن در خاک)
  

نکات مهم:
1. همواره مطمئن شوید که بدنتان از آزادی عمل برخوردار است و در بهترین موقعیت قرار دارد. و همچنین به حد کافی انعطاف پذیر میباشد که مانع تلاش حریق برای فرار شوید.

2. حریفتان را در حالتی قرار دهید که کنترلش برای شما راحتتر باشد و امکان مقاومت یا فرار نداشته باشد.

3. به حد کافی باید به فنون تسلط داشته باشید که در حداقل زمان حریف را خفه کرده و امکان مقاومت یا فرار به او داده نشود. به همین جهت بهتره به جای فشار زیاد(یهویی!) با نیروی کافی(نه زیاد) و پیوسته به حریف نیرو وارد کنید، با این کار امکان فرار حریف در عین حالی که آسیب نخواهد دید کم میشود.



نکات ایمنی:
- این دسته از تمرینات باید حتما زیر نظر استاد جودو تمرین شوند. زیرا در صورت بیهوش شدن جودوکار و اگر بعد از 20 ،30 ثانیه بهوش نیاید باید استاد جودو به فرد آسیب دیده احیای قلبی عروقی دهد.

- باید هنگام آموزش این فنون به کودکان بسیار با احتیاط عمل کرد زیرا آنان از نظر فیزیکی آسیب پذیرتر از افراد بالغ هستند. به همین دلیل در مسابقات رسمی فنون شیمه برای افراد زیر 13 سال ممنوع میباشد.

- با این که فنون شیمه هم ایستاده و هم خوابیده اعمال میشود اما بهتر است که روی زمین از این فنون استفاده شود. ابندا حریف را زمین زده و بعد شیمه کنید.

- یادگیری تسلیم شدن قسمت مهمی از تمرینات است زیرا از بیهوش شدن های غیر ضروری جلوگیری  میکند.
- به محض تسلیم شدن حریف یا علامت داور باید بلافاصله وارد آوردن فشار به حریف را قطع کنید.

دانلود

هنر رزمی هالا یک ورزش رزمی ایرانی می باشد که توسط استاد اسماعیل ملک جهانی (که در زمان ایجاد سبک تنها 19 سال داشند ) بنیان گذاری شده است.
این سبک رزمی از سال ۱۳۵۹ و در شهر تبریز حیات خود را آغاز نموده است و در سال ۱۳۷۹ توسط فدراسیون ورزشهای رزمی به رسمیت شناخته شده است.

لباسهای این سبک رزمی به رنگ سیاه می باشد - شبیه لباسهای کونگ فو توآ – با این فرق که نوارهای آبی در قسمت ساق پا و مچ دست و جلوی آن وجود دارد.
مرکز اصلی این سبک در شهر تبریز می باشد ولی این سبک در اقسا نقاط ایران دارای باشگاههای رزمی می باشد (در شهرهایی ماننده اصفهان و کرج و ارومیه و اهر و ... ) و عده ای شاگردان این سبک باشگاههایی را در سایر کشورهای جهان افتتاح نموده اند
ویژگی های رزمی سبک هالا :
نرمش ها و شیوه های تمرینی :
این سبک رزمی دارای نرمش های ویژه و منحصر بفردی می باشد که باعث افزایش فوق العاده نرمیت و قدرت پا می شود و هنرجویان این سبک به داشتن انعطاف بدنی فوق العاده و زدن ضربات پای عالی و حرکات پرنده ای و نمایشی زیبا و انجام حرکات سخت تعادلی معروف می باشند.

درجه بندی هنرجویان و موارد آموزشی :

به هنرجویان این سبک تا خط ۴ (شال بند سیاه یک ستاره) فرم های ترکیبی دست و پا و فرم های مبارزه نمایشی انفرادی و دو نفره و فرم های شکستن اجسام سخت و فرم های دفاع شخصی آموزش داده می شود و در کنار این فرم انواع ضربات دست و پا و حرکات پرنده ای و ژیمناستیک و بدنسازی رزمی آموزش داده می شود. و بعد از خط 4 انواع سلاح های سرد از قبیل چوب و نانچکو دو تکه ای و سه تکه ای و سای و تونفا و شمشیر و چاقو و ستاره و ... فرم های آنها تا شالبند سیاه 5 ستاره آموزش داده می شود.

درجات نهایی :

مراحل نهایی و درجات پایانی این سبک شامل لباس آبی و شالبند سرخ می باشد که گرفتن آنها مستلزم استادی کامل در ورزشهای رزمی و داشتن مهارت های ویژه می باشد که تاکنون بجز استاد اسماعیل ملک جهانی کسی موفق به گرفتن شالبند سرخ نشده است و هم اکنون بالاترین درجه ای که یکی از شاگردان استاد بدست آورده است شالبند سیاه 5 ستاره می باشد که مربوط به استاد مسعود ملک جهانی می باشد که برادر استاد اسماعیل ملک جهانی می باشند.

مسابقات سبک هالا :

مبارزه : مسابقات مبارزه ای هالا به دو روش برگزار می شود :1. مسابقات نیمه آزاد هالا یا بزوخوم : کلیه ضربات پا در این مسابقه به تمام نقاط بدن (بجز نقاط حساس مثل کشاله ران) آزاد می باشد و ضربات دست از گردن به پایین مجاز می باشد و کلیه فنون درگیری و دفاع شخصی و گرفتن حریف نیز آزاد می باشد اما این فنون گرفتن باید در ظرف 3 ثانیه اجرا گردند .در این مسابقات از وسایل ایمنی مثل کلاه و ساق بند و رو پابند و لثه بند و دست کش سبک با انگشتان باز استفاده می شود. و این مسابقات معمولا در سه راند ۲ دقیقه ای یا 2.5 دقیقه ای اجرا می گردد.2. مسابقات آزاد (داخل رینگ) هالا یا فول بزوخم : این مسابقات همانند مسابقات نیمه آزاد می باشد با این فرق که از دست کش های بوکس استفاده می شود و ضربات دست به صورت آزاد می باشد و این مسابقات در داخل رینگ برگزار می گردد.

سایر مسابقات :

این سبک دارای مسابقاتی در اجرای فرم ها و مسابقات فنون نمایشی و حرکات تعادلی و قدرتی و حرکات پرنده ای و ... می باشد.

چگونگی پیدایش این سبک :

استاد اسماعیل ملک جهانی پس از آنکه در سن ۱۸ سالگی پس از انجام تمرینات سخت و شبانه روزی به مقام استادی در ورزشهای رزمی نائل میشود و دارای مهارت های فوق العاده رزمی می گردد شروع به مطالعه و تحقیق در انواع سبک های رزمی و شیوه های تمرینی می نماید و بهترین ضربات و شیوه های تمرینی را گلچین نموده و همراه با تمرینات و فرم های ابداعی خود با نام هنر رزمی هالا به جامعه رزمی ایران عرضه می دارد. و بدین ترتیب هنر رزمی هالا در سال ۱۳۵۹ هجری شمسی و در حالی که استاد فقط ۱۹ سال داشتند حیات خود را آغاز نمود.

معنی کلمه هالا چیست؟

کلمه " ها " در زبان سانسکریت که زبان قدیم ایران باستان می باشد به معنی خورشید می باشد و کلمه " لا " در زبان عربی به معنای الله می باشد بنابراین هالا به معنای خورشید یکتاپرستی می باشد و نشانگر هویت ایرانی – اسلامی این سبک می باشد.لازم به ذکر است که اسامی ضربات و فرم های این سبک نیز به زبان سانسکریت می باشد که حاصل تلاش استاد اسماعیل ملک جهانی و کاوش وی در این زبان ایران باستان می باشد

یک ضرب‌المثل چینی میگوید: (یک کوه جای دو ببر نیست) در فرهنگ چینی ببرها آنقدر خشمگین و خشن هستند که  در یک کوه فقط یک ببر میتواند زندگی کند و از آنجایی که در چین شیر وجود ندارد ببر پادشاه حیوانات است. به این دلیل راهبان شائولین وقتی حرکات و فعالیت‌های ببرها را نگاه میکردند تحت تاثیر، قدرت، شجاعت و استقامت ببر متوجه شدند که این حیوان ارزش بالـایی در کونگ فو دارد.
حتی میتوان گفت راهبان شائولین بیش از 50 درصد طریق جنگیدن را زا این حیوان فرا گرفتند و همانطوری که امروز مشاهده میکنید در کلیه فرمـ‌ها ووشو یا کونگ فو فنونی از ببر وجود دارد. ببر کاملـا متفاوت از چهار حیوان دیگر شائولین است تمرینات آن طوری طراحی شده که استخوان‌ها را تقویت میکند او با سرعت و قدرت حمله میکند. حمله ببر فشاری و ضربه‌ای است. نیروی ببر یک نیروی شدید، قوی و برگرفته از قدرت بیرونی است که از درون سرچشمه گرفته از آنجایی که نیرو گرفتن در کونگ فو از ایستادن استوار و محکمـ ایجاد میشود رزمی کار باید دارای کمری خوب و قوی باشد که در سبک ببر به این مسئله بسیار توجه شده و ببر نه تنها استخوان‌ها بلکه ستون فقرات، کمر و تاندون‌ها را تقویت میکند. تکنیک‌ها در سبک ببر تحت تاثیر پنجه زدن است که از خمـ شدن پنچ انگشت دست به داخل شکل میگیرد. در سبک ببر پنجه زدن کوتاه و ضربه به همراه فشار، کشیدن و در نهایت پاره کردن بدن حریف است. و هدف پنجه ببر صورت و گردن ران‌ها، دست‌ها و سبنه حریف میباشد. در واقع این سبک برای یک مبارزه همه جانبه طراحی شده است. در روش ببر حرکات انفجاری ضربه زدن و دریدن و در نهایت هل دادن میباشد در این سبک از ضربات کف و مشت همـ استفاده میشود ولی به طور وسیع از لگد‌ها و حرکات پا استفاده میگردد که بیشتر نشان دهنده حرکت دمـ ببر است. وقتی از پنجه ببر استفاده میشود (فقط انگشتان دست مهمـ نیستند بلکه تمامـ دست دارای اهمیت میباشد و نظر به اینکه انگشتان در آخرین نقطه دست میباشد چنانچه کل دست از کتف تا پائین تقویت نشده باشد امکان ضربه زدن پنجه قوی و کارا وجود ندارد. بنابراین در این سبک شنا رفتن روی پنجه‌هـا، حرکات با کیسه شنی، حرکات مخصوص سنگ، ضربه زدن به ماسه، بلند کردن کوزه پراز شن و کلـا حرکاتی که مربوط به ساخت کل بدن خصوصا دست‌ها میباشد اهمیت بسزایی دارد. ضمنا در این سبک به حرکات تنفسی بسیار اهمیت داده میشود. به دلیل موارد فوق ببر جزء پنج سبک اصلی و سمبل قدرت در کونگ فو شائولین میباشد.
این سبک از سال 1388 بعد از تمرینات طاقت فرسای استاد علیرضا صفوی در مدارس ووشو (کونگ فو) و معبد شائولین چین در ایران اسلـامی پایه گزاری گردیده و همـ اکنون در بسیاری از استانهای کشور در حال فعالیت میباشد.

مرحله اول:

این تمرین باید پس از طی کردن دوره ۲ ساله دوره مقدماتی دست آهنین (آیرون هند) به مدت ۱ سال هر روز به مدت ۱۰ دقیقه تا ۳۰ دقیقه انجام شود:

مرحله دوم:

این تمرین بر پایه بدست آوردن مهارت شخصی به مدت ۱ سال در هر تصویر باید اجرا شود:

در سال اول ایستادن روی دو دست بصورت بالانس می باشد. در سال دوم ایستادن روی یک دست بصورت بالانس می باشد. در سال سوم ایستادن روی یک مشت بصورت بالانس و در سال چهارم ایستادن روی پنجه ها... هر سال باید یک انگشت را از یک دست کم کرد تا در سال آخر بتوان به مهارت ایستادن روی دو انگشت رسید. مدت زمان رسیدن به درجه استادی در این تمرین سال می باشد

در گوجوریو ممکن است در سبک‌ها و مدرسه‌های گوناگون، سامانه رتبه‌دهی و کمربندهای متفاوتی بکار گرفته شود. کاتاهایی نیز که در هر کمربند آموزش داده می‌شود در مدارس و سبک‌های مختلف با هم فرق دارد.در حالت کلی، ترتیب رنگ‌های کمربندها در بیشتر سبک‌ها و مدارس یکسان است. در زیر شمایی کلی از ترتیب رنگ‌ها و درجه‌ها آمده‌است.

پایین‌ترین کمربند

کمربند سفید

کمربند سفید، کیو۱

کمربند سفید، کیو۲

کمربند سفید، کیو۳

کمربند زرد

کمربند زرد، کیو۱

کمربند زرد، کیو۲

کمربند نارنجی

کمربند نارنجی، کیو۱

کمربند نارنجی، کیو۲

کمربند سبز

کمربند سبز، کیو۱

کمربند سبز، کیو۲

کمربند آبی

کمربند آبی، کیو۱

کمربند آبی، کیو۲

کمربند آبی، کیو۳

کمربند بنفش

کمربند بنفش، کیو۱

کمربند بنفش، کیو۲

کمربند قهوه‌ای

کمربند قهوه‌ای، کیو۱

کمربند قهوه‌ای، کیو۲

کمربند قهوه‌ای، کیو۳

کمربند مشکی، دان اول

کمربند مشکی، دان دوم

کمربند مشکی، دان سوم

کمربند مشکی،دان چهارم

کمربند مشکی، دان پنجم

کمربند مشکی، دان ششم

کمربند مشکی، دان هفتم

کمربند مشکی، دان هشتم

کمربند مشکی، دان نهم

کمربند مشکی، دان دهم

بالاترین کمربند

گوجوریو (به ژاپنی: 剛柔流)‏، به معنای "روش سخت و نرم" یکی از سبک‌های اصلی کاراته اوکیناوایی است که از ترکیب تکنیک‌های نرم و تکنیک‌های سخت ایجاد شده‌است. گوجوریو یکی از ۴ سبک به رسمیت شناخته شده در فدراسیون جهانی کاراته است (دیگر سبک‌ها عبارتند از: وادوریو، شیتوریو

هر دو اصل نرمی و سختی تکنیک‌ها در کتاب بوبیشی (به چینی: wu bei ji)‏ آمده است که اساتید اوکیناوایی در قرن‌های نوزدهم و بیستم از آن استفاده می‌کردند. گو (بهژاپنی: 剛)‏ به معنی سخت یا سفت، به تکنیک‌های دست از فاصله نزدیک یا حملات خط مستقیم اشاره دارد و جو (بهژاپنی: 柔)‏ به معنی نرم به تکنیک‌های دست باز و جابجایی‌های دایره‌ای اشاره دارد. گوجوریو تکنیک‌های جابجایی‌های مستقیم را به همراه جابجایی‌های دایره‌ای و نیز حملات سخت همچون ضربه‌های پا و مشت‌های دست از فاصله کم را با تکنیک‌های حمله، دفاع و کنترل حریف (چون قفل کردن، گلاویزی، بر زمین زدن و پرتابی) دست باز نرم ترکیب کرده و از هر دو در آموزش‌های خود استفاده می‌کند.

تاکید اصلی در این سبک بر تنفس درست در تمامی کاتاها به ویژه در کاتای سانچین است که یکی از دو کاتای اصلی این سبک می‌باشد. کاتای اصلی دیگر این سبک،تنشو نام دارد که به جنبه نرم این سبک می‌پردازد. در آموزش‌های گوجوریو تمریناتی برای افزایش قدرت بدنی، روش اصلی مبارزه سبک (تمرینات فاصله، نقاط ضعف،‌ افزایش قدرت و غ

یره) و تمرینات با دیگران وجود دارد.

درباره ورزش پارکور این نکته رو باید بگم که ریشه این ورزش و اصلی ترین حرکات و تکنیک های پارکور و حتی ژیمناستیک کاملا گرفته شده از ووشو اصیل چینیه. چون این ورزش ها رزمی و آکروبات هستن و حتی قبل از اختراع پارکور که به جنگ ویتنام برمیگرده میشه حتی در فیلم های قدیمی چینی این تکنیک ها و حرکاتو دید.چیزی که ریشه در هزاران سال قبل در چین داره.اما پارکور بعد آکروباتیک ووشو رو تا سطح بالاتری ارتقا داده و به طور تخصصی به این جنبه ووشو پرداخته و در اون خبری از سلاح و مبارزه آکروباتیک نیست.پس ووشو کاران نباید فکر کنن که پارکور چیز متفاوتی از ووشوئه.بلکه باید حتی بهتر از اونها این نوع آکروبات رو بلد باشن و در کنار مبارزه و فرم های گوناگون حرکات آکروبات رو هم تمرین کنن.چیزی که ما امروز در ایران شاهدش نیستیم و اکثر ووشوکاران تمام عمرشونو فقط به فرم یا مبارزه ساندا اختصاص میدن و از آکروبات فقط عرب و شوئنزی یا حد اکثر واروهای ساده رو میدونن!!!!!!!!

در الی که اگه تمرینات ووشو دانی ین یا همون بازیگر استاد ایپ رو ببینید کاملا متوجه حرفام میشین.

ورزش - تاریخچه و معرفی ورزشها - اطلاعاتی از ورزش پارکور

پارکور (به فرانسوی: Parkour) یا هنر جابجایی (به فرانسوی: L'art du déplacement) یا شهرنوردی به پیشهاد گروه "رها" یک راه نوین برای تعامل با محیط اطراف فقط با استفاده از توانایی‌های انسان است.

 داوید بل، بنیان‌گذار پارکور در فرانسه می‌گوید: جنبهٔ فیزیکی پارکور، غلبه‌کردن بر تمامی موانع پیش روست، درست مانند این‌که در شرایط اضطراری گیر کرده باشید. پارکور فقط صرف حرکات نیست، بلکه مجموعه‌ای هدفمند و دارای فلسفهٔ خاص خویش است. پس هدف پارکور، رسیدن به مقصد با استفاده از کاراترین، روان‌ترین و مستقیم‌ترین مسیر و مناسب‌ترین حرکات است که می‌تواند شامل دویدن، پریدن، بالا رفتن و خزیدن باشد. «کارایی» یکی از مهم ترین مشخصه‌های پارکور است، و به این معنی است که لازم نیست حرکات سریع‌ترین باشند، بلکه باید مستقیم‌ترین و با صرف انرژی کمتری انجام شوند و همچنین مانع آسیب دیدگی دراز مدت یا کوتاه مدت شوند.

به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود.

تاریخچه پارکور
پارکور از زمانی که انسان نیاز به شکار کردن و شکار نشدن داشته، وجود داشته‌است. انسان‌ها به طور طبیعی گستره‌ای قابل توجه از حرکات و حالات ممکن را برای گذشتن از موانع به وجود می‌آورد. از آن گذشته، کودکان به سهولت و صورت بدیع و با نشاط حرکت می‌کنند، ولی ما هنگامی که شروع به حرکت آگاهانه می‌کنیم، آن ویژگی را از دست می‌دهیم. افراد زیادی در طول تاریخ بر روی حرکت انسان و بهبود آن کار کرده‌اند (از جمله عیاران کاغذباز).

اما پارکور به معنای خاص آن، توسط ریموند بل (Raymond Belle) که یک سرباز فرانسوی جنگ ویتنام بود پایه‌گذاری شد. او و همراهانش به‌دنبال به وجود آوردن یک روش کارا و مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت‌ها، سرانجام توسط فرزندش داوید بل (David Belle) بصورت مدوّن درآمد. داوید بیشتر عمر خود را صرف سامان‌دهی این ورزش کرد و نام «پارکور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستیان فوکان (Sebastien Foucan) که مشهورترین آن‌هاست، با آموزش‌های ریموند بل این ورزش را از ترکیب ورزش‌های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک‌کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در حاشیه پاریس به وجود آوردند.

پارکور در ایران
اولین نشانه از حضور پارکور به صورت حرفه‌ای در ایران، حضور امیرحسین ایمانی و کوشا فتحی‌نژاد در مستند سال ۲۰۰۳ لندن بپر (به انگلیسی: Jump London) بود. هدف این فیلم نشان دادن گسترش پارکور در دنیا بود، برای همین منظور از گروه‌های مطرح و فعال پارکور در دنیا تقاضای همکاری نمودند و گروه irPk که بعدا به رها تغییر نام داد نیز در این پروژه همکاری کرد. در آن زمان(۱۷ سپتامبر ۲۰۰۴) گروه اینترنتی Parkour_Iran که توسط گروه irPk تشکیل شد که با وجود غیرفعال بودن هنوز دارای بیشترین عضو در بین گروه‌های پارکور است.

با گسترده شدن پارکور در ایران و احساس نیاز به آموزش حرفه‌ای تر، امیرحسین ایمانی در تابستان سال ۲۰۰۴ برای آموزش دیدن زیر نظر یکی از موفق ترین گروه‌های پارکور دنیا به لندن رفت. و سایت www.urbanfreeflow.ir از تاریخ ۱۶ نوامبر ۲۰۰۴ با اجازه آن گروه شروع به کار کرد.

در پاییز همان سال بود که این گروه به رها تغییر نام داد و اولین دوره کلاس‌های پارکور با هدف انتقال تجربه‌هایشان در مجتمع ورزشی شهید چمران (بولینگ عبدو) برگزار کردند و وب‌گاه www.parkour.ir نیز شروع به کار کرد.توجه رسانه‌ها با اجرای نقش دو نفر از اعضای گروه رها (احسان دادفر و آرمان خاشعی) در کلیپی به نام کبوتر (تابستان ۱۳۸۴)، تولید فیلمی کوتاه برای جشنواره پلیس ، مصاحبه با نشریات مختلف (مانند ۴۰چراغ  و Teenager) و خبرگزاری Ascosiated Press و شرکت در نمایشگاه بین المللی ورزش ۲۰۰۸ ... به این ورزش بیشتر شده و علاقه‌مندان بسیاری شروع به تمرین کرده‌اند. هم چنین گروه رها برای آشنا شدن مخاطبان با این ورزش به دعوت رییس کمیته ایروبیک حرفه‌ای و مهارتی در مراسم افتتاحیه اولین دوره مسابقه ایروبیک حرفه‌ای کشور (۲۵ آبان ۱۳۸۵) در ورزشگاه شهید چمران به ایفای نقش پرداختند.

به مرور زمان گروه‌های دیگری در سطح ایران شروع به فعالیت کردند که می‌توان به گروه‌های شفق، بن هدز، فراز و ونتد (تبریز) و شاهرگ اشاره کرد که گروه شفق اولین همایش پارکور در تهران با حضور اکثر علاقه‌مندان به این رشته را در تابستان ۸۷ برگزار کرد. اولین دورهٔ مربیگری توجیهی پارکور در بهار ۱۳۸۸ توسط فدراسیون آمادگی جسمانی و ایروبیک ایران به مدرسی خانم زینب دمیرچی برگزار گردید.

فلسفه پارکور
پارکور یک رشتهٔ ورزشی است، اما فلسفه‌ای با ارزش‌های خاص خود و برای آگاهی از توانایی‌های خویشتن، مبارزه علیه خود و پرورش جسم و روح دارد. پارکور گذشته از یک ورزش و هنر، یک شیوهٔ زندگی کردن و یک فلسفهٔ روزانه‌است.

یکی از فلسفه‌های این ورزش، اتکا به توانایی‌های جسمی و ذهنی افراد برای کمک کردن به کسانی است که در شرایط خاصی قرار دارند. به همین دلیل است که در این ورزش خبری از مسابقه و رده‌بندی ورزشکاران و غیره نیست، زیرا هر کسی تنها برای خودش و نه برای اثبات برتری خود، تمرین می‌کند.

بسیاری پس از آشنایی با پارکور، اصول آن را در زندگی خود نیز به کار می‌برند. به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود.هنر پشت سر گذاشتن کارای موانع، با به چالش کشیدن فیزیکی و جسمی خود باعث می‌شود که با موقعیت‌های زندگی روزانه آسان‌تر کنار بیاییم. وقتی که یک مانع یا به عبارتی وضعیتی دشوار در زندگی ما پدیدار شود، یک تراسور همانگونه که در پارکور یاد گرفته، سریع و کارا بر آن غلبه می‌کند و بدون تغییر مسیر به راه خود ادامه می‌دهد.

جدا از حرفه‌ای شدن در حرکات، قسمت اصلی آموزش و تمرین صحیح پارکور، توانایی غلبه بر ترس و استفاده از آن در زندگی است، چرا که ابتدا باید بتوان بر ذهن و تفکر خود چیره شد تا توانایی حرفه‌ای شدن در پارکور در ما بوجود آید. کسانی که پارکور تمرین نمی‌کنند معمولا دربارهٔ آین موضوعات چیزی نشنیده یا ندیده‌اند؛ در صورتی که به گفتهٔ بنیان‌گذار این هنر، «فلسفه» جزء درونی پارکور است.

پارکور چه چیزی نیست؟ (مهم)
پارکور حرکات آکروباتیک، بدل کاری، رقص، حرکات احمقانهٔ بدون توجه به عواقب آن و پرش‌های بلند بدون دلیل نیست. هم چنین پارکور «حرکت‌های دلخواه» نیست بلکه مجموعه‌ای از حرکات از پیش تعریف شده و هدفمند است.

در پارکور خبری از مسابقه و کل‌کل هم نیست. یک کمپین از یکم ماه مه سال ۲۰۰۷ توسط وبگاه رسمی پارکور برای حفاظت از پارکور و فلسفهٔ آن در مقابل مسابقه و رقابت آغاز شده‌است. اعضای این کمپین اعتقاد دارند که «مسابقه» افراد را تحریک می‌کند که با دیگران برای رضایت تماشاگران یا اثبات برتری‌های خود و یا احیانا سودهای مالی مبارزه کنند؛ در حالی که در پارکور، افراد در کنار یکدیگر و فقط برای خودشان تمرین می‌کنند. پس پارکور نمی‌تواند تبدیل به یک رشتهٔ مسابقه‌ای شود، مگر آن که اساس وجودی آن یعنی «پرورش خود» نادیده گرفته شود.

تفاوت دو آزاد و پارکور
دو آزاد (به انگلیسی: Free running) در ابتدا معادل انگلیسی واژه ی پارکور بود، اما اکنون خود به عنوان شاخه‌ای مستقل از ورزش شناخته می‌شود. دو آزاد در مقایسه با پارکور دارای حرکاتی با جزئیات بیشتر است. حرکات دو آزاد مانند چرخش‌ها و گردش‌ها برای خلاقانه‌تر شدن، زیبایی و جذاب شدن ورزش است.

هدف پارکور رسیدن سریع و کارا و در مسیری مستقیم است، در حالی که دو آزاد هنر حرکت کردن در محیط اطراف، به هر صورت دلخواه و در مسیر دلخواه است.

دوندگان آزاد حرکاتی را تمرین کرده و به کار می‌گیرند که لزوماً برای غلبه کردن بر موانع انجام نمی‌شود. مهم‌ترین عنصر در دو آزاد، هارمونی بین دونده و مانع است و حرکات باید بدیع، زیبا و خلاقانه باشد.

حرکات پایه
فارسی                                      انگلیسی                                               توضیح
غلتیدن                                        Roll                  غلتیدن به پهلو بصورتی که دست ها به زمین برخورد نکنند.
فرود آمدن                                 Landing                  خم کردن زانو هنگامی که انگشتان پا با زمین برخورد می‌کنند ( هرگز با تمام پا فرود نیایید )
تعادل                                      Balance                    راه رفتن متعادل روی لبهٔ بالایی یک مانع
تعادل گربه‌ای                    Cat balance                  حرکت چهارپاگونه روی لبهٔ بالایی یک مانع
زیرمیله                   Underbar,jump through             پریدن یا تاب خوردن از بین و زیر موانع برای ردکردن فاصله
ول‌شدن ،جدا شدن     Dismount,swinging jump         پریدن همراه با چرخش و نوسان از روی موانع
جهش وارونه ،جهش 360      Reverse vault                  پریدن از روی مانع با کمک دو دست همراه باچرخش 360

قابل توجه‌است که برای بسیاری از این حرکت‌ها در فارسی نیز از کلمه انگلیسی آن استفاده می‌شود هم چنین تمامی این حرکت‌ها به صورت تنها یک تکنیک خاص نیستند بلکه زیر مجموعه یک تکنیک می‌باشند که در شرایط متفاوت اجرا می‌شوند.

محل تمرین
بر خلاف بسیاری ورزش‌های دیگر پارکور تا کنون در زمین یا ورزشگاه اختصاصی تمرین نمی‌شود ، البته تلاش‌هایی در این رابطه صورت گرفته‌است. تراسورها در محیط‌های شهری مانند سالن‌های ورزش ، پارک‌ها ،زمین‌های بازی و سازه‌ها و ساختمان‌های رها شده تمرین می‌کنند که باعث به وجود آمدن نگرانی‌هایی مانند تجاوز به حریم شخصی ،آسیب رساندن به اموال عمومی و تمرین در مکان‌های نامناسب شده‌است .

وسایل و تجهیزات
پارکور وسیله و تجهیزات خاصی احتیاج ندارد و تراسورها معمولا لباس‌های ورزشی یا معمولی سبک و راحت می‌پوشند . تنها چیزی که توصیه شده‌است یک کفش ورزشی سبک با چسبندگی زیاد است. بعضی از تراسورها از مچ بند برای محافظت از مچ هایشان استفاده می‌کنند . برخی نیز از دستکش‌های نازک ورزشی برای حفاظت از کف دستهایشان استفاده می‌کنند که به علت کم کردن چسبندگی و حس باعث موضع منفی بعضی از تراسورها می‌شود.